Beste mensen,

De lezingen van deze zondag liegen er niet om, ze klinken onheilspellend in deze donkere dagen, waarin het jaar naar het einde loopt, de dagen korter worden en de nachten langer. Dagen waarin de bladeren vallen en de natuur haar glans verliest. Het lijkt of deze lezingen geschreven zijn voor de tijd waarin wij leven. Een tijd waarin wij in de greep zitten van de coronapandemie, die nog steeds niet te bedwingen is, ondanks vaccinatie en aanvullende beperkende maatregelen. Maar niet alleen de corona, er zijn veel meer dingen die ons zorgen baren en die de glans van het leven doen verbleken. Zo praten deze weken in Glasgow mensen van over de hele wereld over de klimaatveranderingen, die grote rampen tot gevolg kunnen hebben en het leven van veel mensen in de toekomst kunnen bedreigen en vernietigen. En wanneer we niets doen zou het wel eens het einde van het leven op aarde kunnen zijn, want zo zeggen klimaatprofeten: er is geen planeet B! Berichten van deskundige wetenschappers die ons waarschuwen dat wanneer we zo doorgaan en steeds meer luxe en welvaart voor onszelf opeisen, dit wel eens het einde van ons leven op aarde zou kunnen betekenen.

Het lijkt alsof de Lezingen van deze zondag toegeschreven zijn naar onze tijd. Zo spreekt de profeet Daniël over een nood zoals de mens die nog nooit eerder heeft gekend en spreekt Jezus over de “zon die verduistert, sterren die uit de hemel vallen”, en nog meer van die niet zo fraaie rampen die zich over de aarde voltrekken.
Veel van deze dingen maken we al mee in onze tijd. Ook nu is het Licht voor mensen uitgegaan, hun toekomst weggeslagen en zijn mooie dromen in rook opgegaan. We zien ze elke dag met duizenden op de vlucht naar een beter leven op de televisie.
Alles achterlatend in hun vaderland, strandend aan de Poolse grens, waar ze door een ijzeren hek en Poolse legermacht worden tegengehouden. We laten ze letterlijk in de kou staan, aan hun lot overlatend!

Ondertussen slaat de aarde terug op onze egoïstische en hebzuchtige levenswijze met allerlei natuurrampen zoals: tropische stormen, overstromingen, bosbranden en droogte.
Er vallen ‘bij wijze van spreken’ sterren uit de hemel door oorlogen, terrorisme, corruptie en geweld. Veel mensen verkeren in verwarring en voelen zich onzeker. Het lijkt op een tijd van nood, zoals de profeet Daniël het beschrijft.

Lieve mensen, we kunnen bij de pakken gaan neerzitten, wegkijken van de problemen, je ogen en oren sluiten voor datgene wat erom je heen gebeurt, verlamd en gelaten het over je heen laten komen. Maar je kunt hetgeen je meemaakt om je heen ook goed tot je laten doordringen en er lering uit trekken. En dat laatste wil Marcus in het Evangelie. Hij wil ons zeggen: Kijk om je heen, maar verkijk je niet. Want tussen al het negatieve dat je om je heen ziet en dat je misschien doet geloven dat dit het einde van alles is, zie je ook een heleboel positieve dingen en initiatieven naar boven komen. Er zijn nog altijd ontelbare mensen die zich inzetten voor het goede, die opkomen voor vrijheid, democratie, die de moed niet opgeven, die strijden voor gelijkwaardige rechten. Ontelbaar zijn de mensen die zich inzetten voor vluchtelingen, voor mensen in nood, voor een gezond klimaat.

Talloos zijn ze, de vele vrijwilligers die inzetten voor de ander, voor de zieken, de kwetsbare jeugd, de kwetsbare ouderen, de vluchtelingen en de daklozen. Ze zijn er ook in onze parochiegemeenschap. Ze zijn een teken van hoop en toekomst te midden van de ellende en pandemieën die ons treffen. Ook in een wereld waar de ene ramp na de andere zich voltrekt en de wanhoop nabij is, is er ook nog altijd een andere werkelijkheid die ons hoop geeft.

Daarvoor gebruikt Jezus vandaag het beeld van de vijgenboom. “Wanneer de twijgen al zacht worden en beginnen uit te botten, weet ge dat de zomer in aantocht is”, zegt Hij. De zomer van een nieuwe tijd, een nieuw begin dat niet te stuiten valt, want “hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar mijn woorden zullen niet voorbijgaan, zo voegt Hij eraan toe.

Lieve mensen, laten wij ons spiegelen aan de vijgenboom: hij geeft niet op, hij wil opnieuw leven. Moge ons geloof daarin de bron van kracht en inspiratie zijn. Ons geloof in woorden en daden die sterker zijn dan wanhoop en ellende. Woorden en daden die altijd leiden naar een nieuw begin, woorden en daden die, anders dan hemel en aarde, niet voorbij gaan.

Ootmarsum, 14 november 2021,

Pastor Jan Kerkhof Jonkman