Deze dagen heeft het Rode Kruis tenten opgezet op het terrein van het aanmeldpunt voor Asielzoekers in Ter Apel. Er is geen plek meer binnen het centrum, er is geen bed meer om na een vermoeide reis eindelijk het hoofd neer te kunnen leggen op een veilig kussen, en er is blijkbaar geen eten en drinken, zelfs geen water. Terwijl wij aan de barbecue zitten, genieten van de mooie zomeravonden en op de terrassen volop drank en lekker eten wordt geserveerd. Terwijl wij ons tegoed doen aan onze welvaartsstandaard, liggen asielzoekers onveilig in het gras op het terrein, starend naar de blote sterrenhemel, hopend dat dat er iemand is die zijn hart laat spreken en naar hen toekomt om hen te voorzien van eten en drinken. Blijkbaar is in onze cultuur het “voor onszelf zelf hebben” belangrijker dat het er zijn voor elkaar en datgene wat we hebben te breken en te delen. Blijkbaar is de oproep van Jezus: “Geef gij hun maar te eten” aan dovenmansoren gezegd. Maar gelukkig zijn er het Rode Kruis en vrijwilligers die hun hart laten spreken en omzien naar deze kwetsbare mensen.
Lieve mensen, als wij zo leven, zo met elkaar omgaan, hoe kunnen wij dan nog Sacramentsdag vieren. Wat is er na twee eeuwen nog over van het voorbeeld en de boodschap van Jezus van Nazareth, om het leven, om het levensvoedsel met elkaar te breken en te delen? Heeft 2000 jaar christendom dan de mens niet zoveel veranderd?
Ook de apostelen namen een houding aan, zoals in Ter Apel dezer dagen, toen ze de grote menigte zagen die Jezus volgden in hun verlangen naar een betere levenssituatie, een betere toekomst, het verlangen naar het Rijk Gods, naar een wereld waarin mensen samen breken en delen en niemand aan de kant hoeft te staan. Het was in een tijd waarin de Romeinen het land bezet hadden. De Romeinen hadden geen oog voor de sociaal zwakkeren, de mensen die moeten leven van toeslagen, nee…. zij dachten er meer aan het verrijken van zichzelf. Een trekje dat ook bij ons steeds meer zichtbaar lijkt te worden. Want wij hebben toch rècht op vakantie, op vliegen, op de beste gezondheidszorg, het beste pensioen! Laten we toch in hun eigen land blijven, in plaats van te snoepen aan onze welvaart, die we zelf hebben verdiend met hard werken.
Gelukkig waren de mensen in die tijd gewend om een mondvoorraad voedsel mee te nemen wanneer ze op stap gingen. Jezus nodigt de mensen uit hun mondvoorraad te verzamelen, ook al leek dat weinig om de menigte mee te voeden. De bijbel symboliseert die voorraad in vijf broden en twee vissen, het voedsel dat men gewend was te eten. Vervolgens deed Hij wat een vrome Jood deed voor het eten. Hij sprak een zegenbede uit, hield het omhoog, dankte God, brak het en deelde het uit. Toen begreep iedereen wat hem of haar te doen stond. Je mondvoorraad voedsel breken en delen met elkaar. En dan blijkt dat er voldoende is voor iedereen, ja er was zelfs nog wat over! Twaalf korven met brokken, d.w.z. nog voldoende om alle mensen op aarde te voeden en ook de generaties na ons.
Wat wil dit verhaal op Sacramentsdag ons zeggen?
Als we alles wat wij hebben, onze eigen mondvoorraad aan voedsel, aan liefde en solidariteit, bij elkaar leggen, het breken en delen met de ander, dan is er voldoende voor iedereen. Als wij daarover Gods Zegen durven uit te spreken, m.a.w. als wij onze dankbaarheid durven uit te spreken dat het ons ook geschonken is, niet ons bezit of eigen verdienste, dan kan ook nu bij ons het wonder geschieden van de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging: datgene wat we zelf hebben aan brood, aan woorden, aan liefde, ook al lijkt het nog zo weinig, het met elkaar breken en delen, en zo mee werken aan het rijk van God, een wereld waarin het voor iedereen goed is om te wonen. Een wereld waarin niets moet, en alles mag wat bijdraagt aan vrede, goedheid en verbondenheid.
Vandaag zegt Jezus dan ook tegen ons: “Geeft gij hun maar te eten”.Sacramentsdag is dan ook meer dan braaf de Eucharistievieren met de prachtige gezangen en daarna weer onze oude levensweg van het alsmaar “hebben” inslaan. Sacramentsdag is het voorbeeld van Jezus volgen: het steeds maar blijven breken en delen van je brood, je liefde, je troost, om zo goed te zijn voor de ander, om een hand te leggen op de schouder van iemand die troost nodig heeft. Wanneer wij zo inzetten voor degene die te weinig heeft, zal Ter Apel niet meer nodig zijn! “Geeft gij hun maar te eten!” Amen
Tilligte, 19 juni 2022,
Pastor Jan Kerkhof Jonkman