De katholieke kerk is bezig met een oefening in synodaliteit: we zijn samen onderweg. Het lijkt een beetje op een weekendje weg met het gezin. De één wil wandelen op het strand, de ander graag borrelen in een café, en weer een ander ligt graag lekker lang in bed. Niet iedereen heeft dezelfde wensen. Samen een weekend weg is een hele kunst.
Samen als kerk onderweg zijn is ook een kunst. Want er leven heel verschillende ideeën over hoe het verder moet met de kerk. De een wil graag kerken sluiten, en de ander juist lokaal kerkelijk leven behouden. De een gelooft dat de kerk nodig anders moet gaan praten over homoseksualiteit, de wijding van de vrouw en seksuele ethiek, de ander stoort zich aan vrijdenkers en zou graag grotere éénheid zien. De een wil dat de kerk zich meer inzet voor het milieu en voor vluchtelingen, de ander houdt vooral van stemmige liturgie.
Samen als kerk onderweg zijn, vraagt veel geduld met elkaar. We moeten regelmatig inschikken en ruimte maken voor de ander, net zoals bij een weekendje weg met het gezin. Wat zou het goed zijn om meer naar elkaar te luisteren! Als we zouden geloven dat de Heilige Geest in iedereen werkt, óók in mensen met andere overtuigingen dan die van mijzelf.
De bedoeling van samen op weg zijn is om te luisteren naar de Geest. Uiteindelijk wordt er een besluit genomen: ‘voorlopig lijkt ons dit het beste’. Dat doen de paus en de bisschoppen, en op lokaal niveau de pastoor, het bestuur, de werkgroep. Daar proberen we dan in mee te gaan. Maar eerst is het belangrijk dat alle thema’s op tafel komen. Zonder taboes. Opdat God ons kan verrassen.
Het overwinnen van taboes is belangrijk ‘huiswerk’. Voor de bisschoppen en de priesters net zo goed als voor u en mij. We zouden best voor onszelf en elkaar mogen bidden om de genade van een open geest.
Deze bijdragen zijn een samenwerking van De Zalige Zalm en het Nederlands Dagblad.