Wat zou het mooi zijn dat in onze dagen, er iemand was die ons de goede weg kan wijzen naar vrede en geluk. Meer dan ooit verlangen mensen naar zo’n leider, naar iemand waar ze naar opkijken, iemand die ze willen volgen. We belanden van de ne crisis in de andere, de dure boodschappen, de hoge energieprijzen, de stikstofcrisis, de boeren die geen heil meer zien in hun toekomst. Mensen uiten hun ongenoegen op de social media, op facebook, op twitter op Tik Tok. En dan zijn er nog van die misdadige machthebbers die niets geven om vrede en om geluk. We leven in een tijd waarin de onvrede en het onheil de bovenhand krijgt. Met als gevolg dat velen niet meer weten voor wie of wat ze moeten kiezen. En op dat laatste komt het vooral aan, om keuzes te maken, of we dat willen of niet. Waar zetten we ons voor in, wat gaan we doen, wat interesseert ons wel en wat niet? En hoe je het wendt of keert, je zult elke dag veel van die vragen moeten beantwoorden.
We staan op een kruispunt van wegen, welke richting gaan we uit, om het leven in onze toekomst weer leefbaar te maken.
Een toekomst waarover Jesaja droomt in de Eerste Lezing. Hij droomt van een leiderschap die leider is over alle volkeren. In die dagen zal een de wortel van Isaï opgericht staan als een banier voor alle volken. Het gaat dan om een leider die bezield is door Gods Geest, een geest van wijsheid, inzicht, van kracht en goed beleid, van kennis en ontzag voor God. Een leider die zozeer uit het goede hout is gesneden dat zijn rijk een onvoorstelbaar vreedzame samenleving wordt. Een rijk dat Jesaja beschrijft met de fantastische beelden van roofdieren die als vrienden met hun prooi samen leven, en van zuigelingen en kleuters die onvervaard in zo’n werelds kunnen spelen. Want er is alleen liefde, vrede en geluk in de wereld. Stel u een wereld voor, waarin Poetin en Zelensky samen aan de vredestafel zitten , waarin Xi Jinping en Biden samen de vredespijp roken, een wereld waarin Geert Wilders aanzit met premier Rutten, en de boeren samen met de ministers Van der Wal en Adema vreedzaam de melk drinken uit een vriendschapsmok. Wat zou het toch mooi zijn in onze multiculturele samenleving, waarin asielzoekers samen zouden dromen over een gezamenlijke toekomst met degenen die tegen hen zijn. Ja we dromen van zo’n leider die dat mogelijk maakt.
Ja, het ging soms fout in ons leven, we leefden meer voor onszelf dan door te delen met anderen. Dat was ook het geval in de tijd van Johannes de Doper, die staat te prediken en te dopen bij de grensrivier de Jordaan. Ooit waren ze over deze grens heengegaan, op weg vanuit de woestijn naar het Beloofde Land, maar wat hadden ze van die belofte waargemaakt? Twaalf honderd jaar later staan ze weer voor die rivier om aan te geven dat ze opnieuw willen beginnen.
En wij? Wij staan ook op een grensgebied, wij staan ook voor de overgang naar nieuw leven. Ook wij zijn gedoopt met water, als teken van het nieuwe leven dat wij willen beginnen. Alleen als wij de weg van zelfzucht en zelfverheerlijking willen verlaten, kan er een nieuwe geest tot leven komen.
Zou deze tijd van Advent niet bij uitstek geschikt zijn tot bezinning en bekering? Want Kerstmis is toch meer dan het ontvangen van cadeautjes? Het is toch meer dan de feestelijke maaltijd, tezamen met familie of vrienden? Waar is die mens van goede wil, waarover de engelen zongen in de kerstnacht boven Bethlehem? Waar is die mens die koos voor de armen, zieken, zwakken en eenzamen, dat heerlijke koninkrijk dat Jesaja in beeld bracht?
Lieve mensen, laten wij niet wachten op anderen, maar zelf in actie komen opdat die droom van Kerstmis ooit werkelijkheid wordt in onze dagen, laten wij wakkere mensen zijn en blijven. Amen .
Beuningen/Ootmarsum, 3,4 december 2022, Jan Kerkhof Jonkman