Na een onwerkelijk stille nacht hebben we het jaar 2020 achter ons gelaten. Nog nooit is het verlangen zo groot geweest naar een nieuw jaar dan de afgelopen maanden. Er zullen weinigen moeite hebben om 2020 achter zich te laten, het jaar waarin het coronavirus op indringende wijze ingreep in het leven van mensen en de samenleving plat legde. Het jaar van de vele zieken en doden, het jaar waarin coronapatiënten in eenzaamheid stierven zonder de nabijheid van hun dierbaren, waarin we in zeer kleine kring afscheid moesten nemen van onze dierbaren, het jaar waarin de vanzelfsprekendheden als handen schudden en knuffelen uit den boze waren. Het jaar van de anderhalve meter afstand, terwijl er juist behoefte was aan nabijheid. Maar er gloort hoop aan de horizon, nieuw licht uit een donkere coronanacht, de komst van een vaccin, dat ons hopelijk weer in staat stelt tot een normaal leven. Weer terug naar het normaal, zo was het verlangen.lees verder… Nieuwjaar 2020: Zegen onze levensweg

Kerstmis 2020 zullen wij niet zo snel vergeten, de Kerst waarin we echt voelden dat de duisternis als een grauwe sluier over onze donkere aarde hing, het jaar waarin een onbeduidend virus het openbare leven verlamde, waarvoor ook de machtigen en rijken hun hoofd moesten buigen. Een virus dat ons dwong afstand te houden en ons tegenhield in de menselijke nabijheid. Het dwong ons tot thuis blijven, tot lege winkelstraten, volkswijken met een levenloze blik, tot mensen die in sterk verlangen naar de nabijheid van hun dierbare familie en vrienden, hun deuren op slot moesten houden. En dat op het feest, dat wereldwijd wordt gevierd, waarop we ons zo verheugen, om samen onze verbondenheid met elkaar rond een rijk gevulde tafel te vieren. Maar Kerst 2020 is anders dan andere jaren. Terwijl we meer dan ooit verlangen we naar warmte en licht, naar samenzijn en liefde, ervaren we door de lock-down koele afstand en eenzaamheid. Dit jaar is het een afgeschaald, sober feest, dat velen gescheiden van elkaar doorbrengen.lees verder… Overweging: Kerstmis 2020

Wegenbouw is in onze samenleving Bigg Bussiness… Dag en nacht wordt er gewerkt om onze snelwegen uit te bereiden en in zo goed mogelijk conditie te houden, want we moeten ons zo snel mogelijk kunnen verplaatsen van A naar B. Files kosten alleen maar handen vol geld, horen we het bedrijfsleven roepen. En ook al blijkt dat het openbare verkeer er na de corona anders uitziet en mensen voor hun werk minder de weg op gaan, onze minister van Verkeer en Waterstaat, Cora van Nieuwenhuizen, blijft volharden in haar plannen dat er meer asfalt bij moet komen, dat dit ons nog meer welvaart bezorgt, alsof dat ook tegelijk meer welzijn inhoudt. Zo worden er rechte lijnen getrokken dwars door natuurgebieden heen, ondanks dat we steeds meer tot het besef komen dat we niet overleven zonder die kostbare natuur. Bruggen, viaducten, tunnels, het gaat allemaal ten koste van de natuur, terwijl is bewezen dat na uitbreiding van een snelweg, deze gelijk weer dichtslibt met files. Maar de wegenbouwers zijn maar wat blij met onze minister, die maar één doel voor ogen heeft: nog meer asfalt om mensen zo snel mogelijk op hun plaats van bestemming te krijgen.

lees verder… Tweede Zondag in de Advent: Er is nog steeds asfalt tekort

Ouders vinden het voor hun kinderen erg belangrijk dat ze na de basisschool op een voor hen goede plek terecht komen, zodat ze volop hun leertalenten kunnen ontwikkelen, en dat ze het liefst zo hoog mogelijk op de maatschappelijke ladder terecht komen. Van docenten hoor je vaak dat ouders hun kinderen overschatten, en dat ze neerkijken op andere talenten, zoals praktische vaardigheden en vakmanschap. Toen ik van de Lagere School kwam, was volgens de hoofdonderwijzer voor mij het Lyceum of de MULO niet weggelegd. Daardoor belandde ik op de Lagere Landbouwschool in Denekamp, een school waar ik mij eigenlijk niet op m’n plek voelde. Na een jaar ben ik toch verkast naar de MULO, geen eenvoudige start, maar uiteindelijk heb ik toch mijn doctoraal diploma gehaald aan de Katholiek Universiteit in Utrecht. Hadden ze mijn talenten dan toch onderschat? Blijkbaar zat er toch meer in mij dan een toekomst op de boerderij. Maar wat bovenal heeft meegespeeld is mijn innerlijke motivatie, mijn drijfveer om mijn hart te volgen. Zo belandde ik uiteindelijk op de plek waar ik van kinds af aan al naar verlangde en verwisselde de vruchtbare akker van de Wieker Es voor Gods akker. Een keuze waar ik nimmer een dag spijt van heb gehad, want hier kon ik mijn talenten ten volle ontplooien en ten dienste stellen aan de medemensen.
Datzelfde heb ik als docent en studieleider bij mijn studenten geprobeerd toen ze vaak zonder voldoende opleiding aan de deur klopten van de Theologieopleiding, om van hun motivatie en talenten hun kracht te maken. Vaak met veel succes. Nog altijd kan ik genieten van deze prachtige mensen die nu in het pastoraat volop tot hun recht komen.
Eveneens kan ik genieten wanneer ik in de garage ben en een hele jonge automonteur vol passie en overgave zie sleutelen van mijn auto, want het is fantastisch dat je zo van je hobby je werk kunt maken en zo dienstbaar kunt zijn voor je medemens.lees verder… 33E ZONDAG: Ga goed om met je beginkapitaal

Energie is een belangrijke factor binnen onze economie. Wanneer de olieprijzen op en neer gaan is dit meteen te merken in onze economie. We merken dit ook meteen aan de bezinepomp, waar in onzekere tijden de benzineprijzen flink op en neer kunnen gaan als knikkers in een glazen bak. We zijn afhankelijk van energie, was het vroeger vooral energie, opgewekt door onze prachtige, historische windmolens, later steenkool en nu nog vooral aardgas en olie. We zijn volledig afhankelijk van de energie bronnen. Het is dan ook een belangrijke factor in onze industriële samenleving. Je zou wel mogen zeggen dat door de aderen van onze samenleving olie stroomt, in plaats van bloed. Zo speelt olie niet alleen een belangrijke rol in onze wereldeconomie, maar was dat ook het geval in de tijd waarin ons Evangelieverhaal afspeelt over de tien bruidsmeisjes. In die dagen was olie ook een belangrijk smeermiddel in de samenleving. Olie geperst uit olijfbomen, die toen veelvuldig voorkwamen in het landschap. Olijfbomen was een teken van voorspoed, zoals de exorbitante rijkdom die we zien in onze golfstaten. Olie was een noodzakelijke, dagelijkse behoefte, net als water en brood. Je had het nodig om licht te maken en voor de bereiding van het dagelijks voedsel.lees verder… 32e Zondag: Houd je lamp brandend !

Wanneer we een dierbare moeten loslaten dan blijft er nog veel achter dat ons aan hem of haar herinnert. Dat kunnen materiële dingen zijn, zoals een mooie sierraden die moeder of oma heeft gedragen, een mooi horloge van vader, maar het kunnen ook herinneringen zijn van trouw, liefde en de kostbare geborgenheid die zij jou hebben gegeven.

Zo herinner ik mij dat ik graag één herinnering van mijn vader wilde hebben, n.l. zijn bijna versleten rozenkrans, het gebedssnoer dat hij heel zijn leven mee heeft gedragen, de gebedskralen die dagelijks door zijn ruwe handen gleden, wanneer hij zijn leven aan God toevertrouwde en bad voor zijn dierbaren. Het was voor mij een symbool van zijn leven en geloof, dat hij zich ervan bewust was dat hij leefde op Gods adem en dat hij als christen niet louter leefde voor zichzelf of voor eigen gewin, maar zich verbonden en medeverantwoordelijk voelde voor de gemeenschap waarin hij leefde. Op zijn manier liet hij sporen achter waarin je God ’s zorg en bekommernis om mensen voelde meetrillen. Zo zijn er velen voor ons geweest die vanuit hun leven en geloof, zo goed en zo kwaad mogelijk geprobeerd hebben om goede sporen achter te laten, sporen die ons niet alleen herinneren aan hun leven, maar waarin we ook God ’s liefde voor ons mogen ervaren. Het zijn de kleine heiligen, die ons iets van God ’s Licht, warmte en solidariteit hebben doorgegeven.lees verder… Heiligen: voetafdrukken van God

Lieve mensen, we leven in onzekere tijden sinds de wereld sinds het begin van dit jaar massaal in de ban is van het coronavirus. Na een kleine opleving van het openbare leven in de zomer, houdt een tweede golf ons in de greep. We worden weer gedwongen thuis te werken, we moeten bezoek weer zoveel mogelijk beperken, ondernemers verkeren in grote onzekerheid of ze het wel of niet halen met hun bedrijf, feestjes en partijen kunnen maar in hele kleine groepjes en massaal wordt dringend geadviseerd om mondkapjes te dragen in publieke ruimtes. In spanning wachten we af wanneer er een vaccin beschikbaar komt waardoor we in staat worden gesteld het normale leven weer te kunnen oppakken. Ondertussen worden we naast de discussie ook nog overspoeld door verwarrende berichten die verklaren dat er helemaal geen sprake is van een gevaarlijk virus, maar dat de overheid verwarring zaait en uit is op macht. Nep-nieuws van de bovenste plank of ontkenning van wat we dagelijks zien in de media.lees verder… Mariaviering 2020: Een vruchtbare schoot voor Gods liefde

We zien in onze streken de laatste jaren steeds meer wijngaarden komen. Ook zien we ze al hier en daar tussen de maïs en de groene weilanden in Twente verschijnen. Iets wat vroeger alleen mogelijk was in het zonnige zuiden, lijkt door de opwarming van de aarde ook steeds meer mogelijk in noordelijk Europa. Heerlijk is het om op een zonnige dag door de wijngaard te lopen, de prachtige druiventrossen te zien en in het najaar, de oktobermaand deze te kunnen oogsten. Al wandelend tussen de rijpe, blauwe of blanke druiventrossen, moet je wel het gevoel krijgen van het paradijs, waarin het goed vertoeven is en waarin de natuur ons schenkt wat we nodig hebben om te kunnen leven. Het beeld van de wijngaard wordt bij het Joodse volk ook gebruikt voor haar relatie met God. God als de wijngaardenier die zorg heeft om zijn volk, opdat het goede vruchten zal dragen, die niet alleen hen zelf, maar alle mensen van mogen genieten. Maar zoals mensen zijn, gaan ze vaak hun eigen gang en denken ze toch te vaak aan zichzelf. Als ik het maar goed heb als mijn voorraadkelder maar voldoende gevuld is. Daardoor raakt God teleurgesteld, zo maken de lezingen over de wijngaard ons vandaag duidelijk. Gods geduld raakt op, zo zeggen de profeten uit het Joodse volk, en 700 jaar na hen, Jezus van Nazareth. Als jullie geen goede vruchten voortbrengen, zo worden ze gewaarschuwd, dan houdt God het met jullie voor gezien!lees verder… Preek 27e zondag: Durven wij aan?

Een zegen van deze tijd noem ik wel eens de moderne communicatiemedia, het rijkdom dat je vanuit je slaapkamer met de hele wereld kunt communiceren en vanuit je bed heel veel data binnen kunt halen in je eigen huis. Zelfs toegang hebt tot bibliotheken waarvan je als kind ooit droomde. Maar die snelle en wereldwijde communicatie heeft ook een keerzijde.
Dagelijks worden er via Facebook, Twitter, Instagram, Google, You Tube, en nog zoveel andere media vreselijke berichten de wereld ingezonden. Soms schrik je je te pletter door datgene wat je op je beeldscherm binnenkrijgt: uitingen van haat, wrok, aanzetten tot geweld, ja zelfs bedreigingen met de dood. Of het nu gaat om de corona-maatregelen, de blackmatterbeweging, de Zwartepiet-discussie, het stikstofbeleid of het vluchtelingenbeleid. Altijd staat er wel een groep op die er tegen is, politici en goedbedoelende beleidsmakers wantrouwt, en probeert haat en verderf te zaaien. Onder het mom van : we hebben allemaal een vrijheid van meningsuiting. Alsof je daarmee wil zeggen dat je alles kan zeggen wat je wil en er geen grenzen zijn die je dient te respecteren. Zo moesten de afgelopen week onze minister-president Rutte en minister de Jonge die live vragen beantwoordden op facebook, een grote lading beledigingen incasseren tijdens deze sessie.lees verder… 24e Zondag door het Jaar: Angst overwinnen

Vroeger waren naast de cijfers voor gedrag en vlijt, op het rapport van de Lagere School, ook het cijfer voor Godsdienst erg belangrijk. Bijna net zo belangrijk gewaardeerd als Rekenen en Taal. Het vak Godsdienst bestond uit het “uit het hoofd leren” van vragen en antwoorden uit de Catechismus. Elke dag moest je ze leren en elke avond tijdens het bakken van de pannenkoeken voor het fornuis werden we door onze moeder overhoord. Want je mocht geen flater slaan wanneer je op school door de kapelaan of pastoor werd overhoord. Ze waren er zo ingehamerd dat u nu nog de vragen en de antwoorden kunt opdreunen. Vragen als: Waartoe zijn wij op aarde, Wie is God, Wat zijn de vijf geboden van de kerk? …..
En wanneer je het talent had om goed uit het hoofd te kunnen leren, goed te kunnen onthouden…. dan was je een gezegend kind en kreeg je een acht of een negen voor Godsdienst op het rapport, een waardering die aangaf dat het wel goed zat met je geloof.
Maar was het van buiten kennen van de Catechismus een garantie dat dat je ook goed gelovig was? Inmiddels zijn we er wel achter dat geloven geen kwestie is van “buiten leren”, maar van binnenuit beleven. Geloven is niet het antwoord geven op Catechismusvragen, maar, goede antwoorden geven op de vragen die het leven stelt. Geloven is vooral op het juiste moment het goede doen. En daarmee naderen we heel dicht de boodschap van de Lezingen in dit weekend.lees verder… 23ste zondag: Wat is een goede gelovige?

Boven de voorgevel van de grootste kerk ter wereld, de Sint Pieter in Rome staan ze allemaal op een rij: de twaalf apostelen. Je kunt ze herkennen aan een voorwerp dat ze bij zich dragen, soms een martelwerktuig waarmee ze om het leven zijn gebracht. Petrus herkennen we aan de sleutels die hij bij zich draagt, refererend aan het Evangelie van vandaag, waarin Jezus zegt: “Gij zijt Petrus en op deze kerk zal ik mijn kerk bouwen. Ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen.” En alsof dat nog niet duidelijk genoeg is staan deze woorden ook nog groot afgedrukt in de koepel van de Sint Pieter, de koepel die in het Byzantijnse Rijk stond voor de hemel.

lees verder… 21e zondag: Geensleutel, maar sleutelfiguur

“Hoe kan het toch dat één van mijn kinderen totaal ontspoord is”, zo vertelde mij ooit een bezorgde moeder. Is mijn opvoeding dan mislukt, wat heb ik dan toch verkeerd gedaan? Vragen die haar kwelden op haar oude dag, vragen die haar ’s nachts vaak uit de slaap hielden. Mijn man en ik hebben ze allemaal dezelfde opvoeding gegeven, ze passen allemaal goed op, hebben een leuk gezin, behalve die ene, die verslaafd raakte aan drugs, op dievenpad ging om aan geld te komen, vaak veroordeeld is en tijden doorbracht in de gevangenis, en nu een zwervend bestaan leidt. Mijn andere kinderen willen niets meer met hem te maken hebben, hij heeft hen bedrogen, maar ik kan hem niet loslaten, het is en blijft mijn zoon, wat hij ook gedaan heeft. Ik gun hem ook een goed leven en blijf hopen dat hij zelf eens tot beter inzicht komt en zijn leven betert.lees verder… 16e Zondag: Wat doen we met het kwaad in ons midden