Onze Vader in de hemel, Vader van grote en kleine mensen, van de machthebbers en van de rechtelozen in onze wereld. we hebben U door Jezus van Nazareth leren kennen als een God met voorliefde voor de kleinen. Help ons om onze kleinheid te beseffen en ons nooit boven anderen verheven te voelen. Help ons de weg te gaan die Jezus ons gewezen heeft, de weg van de dienstbaarheid. Dat bidden wij in Jezus’ naam. Amen.
God van tijd en eeuwigheid, in de stilte van dit moment bidden wij U; open onze oren voor uw boodschap van heil en genade, bevrijd ons van onze doofheid zodat we uw woord verstaan. Open onze ogen voor de schoonheid van uw schepping en genees onze blindheid opdat we een goed zicht hebben op de werkelijkheid van ons aardse bestaan. Open onze monden opdat wij woorden spreken van meeleven, woorden die anderen troosten en opbeuren. Dat bidden wij in Jezus’ naam. Amen
Voortdurend moeten wij in ons leven keuzes maken. Dat begint al s morgens bij het opstaan. Ga ik douchen of toch maar voor een snelle wasbeurt bij de wastafel? Wat zal ik vandaag aantrekken? Welke schoenen zal ik vandaag aandoen? Welk beleg smeer ik op mijn boterham? Een keuze tussen verschillende mogelijkheden die gedurende de hele dag worden aangeboden. En dan blijkt dat keuzes maken niet altijd eenvoudig is, want graag willen we van beide kanten profiteren ofwel: van beide walletjes eten. Vroeger had men vaak niet de luxe om zelf te kunnen kiezen, je moest kleding en schoenen vaak delen met je broers en zussen, je had maar één winterjas en deelde samen met broer of zus je bed. En wanneer er moeilijke keuzes moesten worden gemaakt, dan vroeg je om raad bij de pastoor of het hoofd van de Lagere School. De vrijheid om zelf keuzes te maken was er nauwelijks, er werd vaak voor je gedacht. Ook wat het geloof betreft, je volgde het voetspoor van je ouders en voorouders en ging vanzelfsprekend mee in de kerkelijke cultuur waarin je was opgegroeid en bewoog je in de samenleving binnen haar verenigingen en organisaties met een geestelijk adviseur die jou veiligheid en structuur boden. Hoe goed ook bedoeld, het ontnam je van de mogelijkheid om zelf je eigen afwegingen en keuzes te maken. Nee zeggen, tegen het geloof of de kerk betekende dat je als een paria, een ongewenst persoon buiten de kerk en haar gemeenschap werd gezet.lees verder… 21e Zondag : Blijf jij trouw aan jouw geloof?
God van Abraham, Isaak en Jacob, God van Mozes en David, God van Jezus van Nazaret, onze God en Vader, alle tijden door gaan mensen U ter harte. Steeds weer probeert U hun de juiste weg door het leven te wijzen. Toch maken mensen meer dan eens verkeerde keuzes. Schenk ons uw kracht opdat we niet toegeven aan de beproeving. De weg van de minste weerstand lijkt immers ook vaak de beste. Laat ons steeds meer kiezen voor Uw weg ten leven, vandaag en alle dagen. Amen
Lieve mensen,
Het lijkt alsof de wereld op dit moment in brand staat, dat de aarde, de planeet waarop wij wonen en leven, de planeet waar ons leven van af hangt, ons straft voor de brutale wijze waarop wij haar vervuilen en leegroven door onze ontembare honger naar nog meer bezit en welvaart. Door de ontbossing , CO2-uitstoot ontnemen we haar de mogelijkheid om ons de noodzakelijke levensadem te geven en wordt ons leven en dat van onze kinderen bedreigd. We kunnen de signalen niet langer meer ontkennen, stijging van temperatuur, overstromingen, hittegolven, bijna onblusbare bosbranden. lees verder… Maria Hemelvaart: Met Maria opnieuw de weg naar de hemel vinden
God, bron van alle leven, van alle wijsheid, alle tijden door probeert u ons de juiste weg door het leven te wijzen, door uw profeten, door wijze mensen, door bezielde mensen. Maak ons stil van binnen en voer ook ons binnen in uw geheim, in uw wijsheid die tot leven leidt, het ware leven, uw leven. Dat vragen wij U in Jezus’ naam. Amen
Ooit vertelde een dominee dat hij een zware nacht meemaakte in een katholiek ziekenhuis. Hij was ernstig ziek, lag op bed, leed aan een hevige dorst en was niet in staat om op de bel te drukken? Hij dacht dat hij zou sterven van de dorst. Tot er opeens, midden in de nacht, de deur van zijn kamer op een kier openging en de nachtzuster achter de deur heen keek. Die zag dat hij aan het worstelen was en kwam bij zijn bed. Zij gaf hem enkele slokjes water, waar hij erg van opknapte. Die zuster, zo vertelde hij later, voelde ik als een reddende engel, gezonden vanuit de hemel, om mijn leven te redden. Een echt gebeurd verhaal, een verhaal dat duidelijk raakvlakken heeft met de Eerste Lezing, waarin de profeet Elia, die heel wat heeft meegemaakt, die opkwam tegen het onrecht dat de koning Achab van het Noordrijk Israël de mensen aandeed, en vervolgens nadat hij de profeten van de koning had laten ombrengen, totaal aan de grond zat. Psychisch was hij helemaal kapot. Hij ging op de vlucht, zag het leven niet meer zitten en wilde het liefst sterven. Uitgeblust verborg hij zich onder een bremstruik. Daar wordt hij aangestoten door een engel, zo zegt het bijbelverhaal, een engel die hem maant op te staan en een koek te eten geeft. Ondanks alles wat er gebeurd is, het goede en het kwade dat hij heeft verricht voor de goede zaak, ondanks de uitzichtloze situatie waarin hij zich bevindt, heeft God hem niet bestemd voor de dood, maar voor het leven.
Waarom landt onze boodschap niet meer in de harten van de mensen in onze samenleving? Waarom wordt de boodschap van Jezus door velen niet meer gehoord en blijven onze kerkgebouwen leeg? Doet datgene wat het Evangelie ons verkondigt er niet meer toe? En toch is het doorspekt met een Blijde en bevrijdende Boodschap waar ook mensen anno 2021 hun inspiratie uit kunnen halen. Heeft de Kerk dan niets meer te brengen bij de mensen? Velen vinden hun boodschap achterhaald, je haalt er niet meer de voorpagina mee in de Dagbladen, of het Achtuurjournaal. Het moet al iets heel bijzonders zijn wanneer het Journaal er aandacht aan schenkt, vaak heeft het dan ook nog een negatieve boodschap vanuit het verleden. Zoals onlangs de vondst in Canada van vele graven van jong gestorven inheemse kinderen op het terrein voormalige kloosters, kinderen die gedwongen werden opgenomen in katholieke internaten, gerund door religieuzen, om door een strenge opvoeding in de internaten voorbeeldige, blanke Canadezen moesten worden en de taal, cultuur en gewoontes van hun traditionele stam moesten vergeten. Hun oorsprong moest worden uitgewist op volledig op te gaan in de wereld van de blanken.lees verder… Overweging 15e zondag: Doe maar wat je kunt!
Eén van de vragen die vele betrokken kerkgangers bezighoudt is: hoe zal het verder gaan met de kerk na corona? Nu het erop lijkt dat sommigen gebruik hebben gemaakt van de crisis om de kerk op een afstand te houden, of zelfs de deur naar de kerk hebben afgesloten. We hebben ervaren dat meerdere parochianen niet meer kozen voor een kerkelijk afscheid na het overlijden van hun dierbare. Zou de coronacrisis dan de genadeklap hebben gegeven voor het eens zo bloeiende kerkelijk leven in onze regio?
Beste mensen, laten we eerlijk zijn: ook al voor corona liep de betrokkenheid bij de kerk en het kerkbezoek terug, voelden velen, jong en oud, ook al zijn ze gedoopt, gevormd en kerkelijk gehuwd, zich minder verbonden met de kerk en het geloof, en vulden ze de vrije zondagochtend op een andere wijze in. Blijkbaar was de kerk voor hen niet meer de plek waar ze de inspiratie ontvingen voor God ‘s Rijk van liefde, vrede, vreugde en rust. Terwijl dat de Blijde en Bevrijdende kernboodschap is van het Evangelie, dat Jezus predikte en waarvoor hij zijn leven brak en gaf. Blijkbaar voelden velen dat de Kerk vanwege haar streven naar macht en de grip op het menselijk leven, de fouten uit het verleden, de misbruikschandalen, en haar hardnekkigheid om veranderingen en nieuwe inzichten toe te laten, niet meer als hun kerk. Voor velen voelde de Kerk als gedateerd en niet meer als bij de tijd. Terwijl zij eeuwenlang een bron was van inspiratie en een veilige schuilplaats van de mens.lees verder… 11e Zondag van het jaar: De kerk na corona: een nieuwe boom
Wanneer ik als kind bij vrienden speelde en daar een vreemde op bezoek was die mij niet kenden, dan kreeg ik steevast de vraag op mij afgericht: Woar bie ie d’r een van? Twentenaren kunnen soms iets zo mooi en zo krachtig uitdrukken om feilloos de juiste informatie te krijgen of te verstrekken. Als ik dan antwoordde met : “Ik bin Jan van Kerkhoffer Hendrik en Sientje”, dan wisten precies wie ik was, waar ik woonde, uit welk gezin ik kwam en bovendien trilde in deze informatie ook nog een hele familiegeschiedenis mee van diverse generaties Kerkhof Jonkman. Steevast kwamen dan vaak ook een aantal familieleden voor het voetlicht. Mensen willen graag weten wie ze voor zich hebben, de naam en de afkomst, het gezin, het milieu, blijkbaar voegt het iets wezenlijks van een persoon toe. Een naam draagt bij aan duidelijkheid, iemands identiteit, iemands eigenwaarde. Je zou het misschien ook wel als een soort een identiteitskaart, een DNA profiel kunnen beschouwen dat je als een inzichtbare chip vanaf jouw geboorte is ingeplant en meedraagt. Je kan er vaak dezelfde familietrekjes in herkennen. Mensen konden je dan gelijk plaatsen in de sociale kaart van je dorp, je directe omgeving. Als je weet met wie je te maken hebt, kun je iemand plaatsen en dat geeft vertrouwdheid en een veilig gevoel.
Ongetwijfeld zullen ook mensen die Jezus ontmoetten en Hem niet kenden zich afgevraagd hebben: “Woar is Hij d’r één van?” Wanneer ze in contact kwamen met Hem, hadden ze gelijk een gevoel: Hij heeft iets wat het gewone menszijn overstijgt, Hij is niet alleen van hier. Hij draagt iets mee wat wij als mensen eigenlijk niet kunnen opbrengen, iets goddelijks, dat moet van Hogerhand komen. Hij droeg een grenzeloze liefde uit jegens de medemens, Hij doorbrak grenzen die mensen vanuit zichzelf niet konden overstijgen, Hij opende ogen en oren die tot die tijd gesloten en dicht waren. In Hem brak een nieuw perspectief en nieuw inzicht op mens en religie door. Hij bracht je dichter bij het geheim van het leven. Wanneer Hij in de buurt was, dan voelden mensen God heel dicht bij. En omdat Jezus over God sprak in het beeld van zijn Vader, noemden mensen Hem dan ook zijn Zoon. ‘God allemachtig”zei Herman Finkers in zijn bekende filmpje Kroamschudden in Mariaparochie ,in doar nen Zön van.lees verder… Drieëenheid: Woar bin ie d’r een van?
Meer dan ooit is voor mij het verhaal uit het Evangelie, toen de apostelen de komst van de Geest, de Geest die hen vertrouwen, moed en inspiratie zal geven voor de toekomst, afwachtten in een gesloten ruimte, uit vrees voor de Joden, uit vrees voor de buitenwereld zo herkenbaar in deze tijd. De apostelen voelden zich helemaal niet veilig nadat de Joden Jezus hadden vermoord. Zou hen hetzelfde lot wachten? Of zou het ook de teleurstelling kunnen zijn dat zij, nadat ze alles voor Jezus hadden opgegeven, hun werk, familie en alles wat hen dierbaar was achtergelaten hadden om Hem te volgen, dit avontuur zo’n dramatische ontknoping had? Was hun opoffering dan voor niets geweest? Het geloof en vertrouwen in die man die zo’n veelbelovende toekomst had geschetst en beloofd? Of wilden ze met niets of niemand meer te maken hebben en zaten ze maar doelloos bij elkaar te wachten op wat komen zou? En misschien wisten ze ook zelf niet waarom ze zichzelf teleurgesteld, moedeloos en radeloos, afgesloten hadden van de buitenwereld.lees verder… Pinksteren 2021: De geest bezielt tot nieuw leven!
Wie had vijf en twintig jaar geleden kunnen denken dat het met de kerk en het geloof zo bergafwaarts zou gaan. Dat het geloof, dat eeuwenlang de bron en inspiratie van mensen was en voor een belangrijk deel hun leven bepaalde, zomaar zou verdwijnen naar de rand van de samenleving. Wie van ons had toen kunnen denken dat niet alleen in de steden, maar ook de dorpen de kerken zouden verdwijnen. Niet alleen in het Westen van ons land, maar ook in ons dierbare Twente, door al zo snel de kerk b.v. in Albergen zou worden verkocht, de kerk die met grote spaarzaamheid en offerbereidheid van onze voorouders is opgebouwd. Wie van ons had kunnen denken dat God, het kloppend hart in onze dorpen, ooit zou verdwijnen. En als we de berichten mogen geloven, zal dit niet tot Albergen, Reutum, Fleringen, Vasse en Langeveen beperkt blijven. En als de ontwikkelingen in hetzelfde tempo voortschrijden, zal dit ook het beeld van de kerk en het geloof in Lumen Christi aantasten.
De trouw aan het geloof, de kerk en de traditie die generaties lang ons Twenteland markeerde, is aan het afbrokkelen en niet meer vanzelfsprekend. Trouw is in deze moderne tijd een begrip dat onderhevig is aan erosie. Het is niet meer vanzelfsprekend dat je heel je leven lang bij jouw geliefde blijft aan wie je eeuwige trouw hebt beloofd. Hoeveel huwelijken stranden er niet in onze tijd? Ja, soms hoor ik zich wel eens iemand afvragen of de mens wel geschapen is om heel zijn leven trouw te zijn aan de eens gedane belofte!lees verder… 7e Zondag van Pasen: Hoe moet het verder met ons geloof?