Soms gebeurt het dat we al jaren met iemand omgaan, dat we denken dat we hem of haar door en door kennen, maar soms valt dan iemand echt door de mand na een bepaalde gebeurtenis die je met hem of haar meemaakt. Iemand kan dan ontzettend tegenvallen, maar het kan ook de positieve kant uitvallen. Want zo heb je hem of haar nooit gezien, nooit heb je die kant in haar ontdekt, zo positief . Dan straalt iemands persoonlijkheid door de uiterlijke verschijning heen. Dan ontdek je iemands ware aard. Je had dit nooit achter haar gezocht, je wist niet dat zij/hij zo’n troost voor je kon zijn, je had geen vermoeden dat zij zo/hij zo dapper was, dit had je ooit gezien. Ja soms veranderen mensen van gedaante en valt er ineens een ander licht op iemand.
Zoiets moet er ook aan de hand geweest zijn met de leerlingen toen ze met Jezus op de berg waren. Daar zag Jezus er voor hen ineens anders uit, er viel een ander licht op hem en ineens in een flits werd voor hen duidelijk: deze Jezus, die zo gewoon menselijk met ons meegaat, die er helemaal voor ons is, is heel bijzonder, is een mens die omgeven is met een goddelijke glans, een mens die door God wordt aangeraakt. Hij moet wel een kind van God zijn. Hij staat voor de leerlingen in de voetsporen van de grote Joodse profeten in het Joodse volk: Mozes en Elia. Mozes en Elia hadden ook iets met een berg, want Mozes ontving de tiengeboden op de berg Sinaï, Elia, die op de vlucht is en zijn leven niet zeker is, boven op de berg in een bries Gods aanwezigheid. Het gaat er niet om of deze verhalen waar gebeurd zijn, maar om wat ze ons willen zeggen. Het zijn geloofsverhalen, verhalen van een gelovige voor een gelovige mensen. Er wordt van gelovige mensen gevraagd om niet te blijven zitten, het niet steeds bij het oude te laten, maar op weg gaan. Soms moet je een weg gaan, dwars door de woestijn, soms moet je een berg beklimmen, waar je vreselijk tegenop ziet.
Zo beklimmen de drie leerlingen met Jezus zo’n berg, en dan kunnen er hele mooie dingen gebeuren. Petrus is ervan in de wolken. Hij wil dit moment vasthouden, net als wij hoogtepunten in ons leven willen vasthouden, hopen dat ze blijvend zullen zijn. Petrus droomt van een Jezus hoog op de berg, ver weg van het alledaagse gedoe, ver weg van allerlei verdriet… Zo zou het leven altijd moeten zijn, een leven van Pasen zonder kruisweg.
Maar toen ze hun ogen opsloegen, zagen ze niets meer dan Jezus alleen. En Jezus daalde de berg af om weer gewoon bij de mensen te kunnen zijn, om hun scores van alledag met hen te kunnen delen. Maar het licht dat Jezus omstraalde, de aanraking door God, gaf hun de kracht om de toekomst aan te kunnen. En zo raakten hemel en aarde elkaar en werd de ware identiteit van Jezus duidelijk.
Lieve mensen,
Ook wij willen graag de heerlijke momenten in ons leven vasthouden en op dat moment zijn er genoeg mensen die dat met ons willen delen. Maar in het leven van alledag ziet het er vaak anders uit: ook wij moeten dan weer die berg afdalen en het gewone leven weer oppakken met alle ups en downs.
Zo gaat het niet anders in ons Kerkelijk leven. We dromen misschien van een aantrekkelijke, boeiende, aansprekende kerk. We dromen van volle kerken, met veel jongeren, maar daar lijkt het vaak helemaal niet op. Op gewone zondagen zijn er meer stoelen leeg dan bezet.
Nee, die feestelijke glans valt lang niet altijd over onze kerk.
Maar het is met geloven en ons werk in de kerk, net als met de liefde: het is niet altijd feest, altijd rozengeur en maneschijn. Je moet trouw zijn aan jouw eigen roeping, jouw roeping als gelovige en pastor, dan altijd straalt er Gods glans vanaf. Je moet stug volhouden en ook het moeilijke accepteren. Dat is de weg voor ons. Niet alleen met ons hoofd in de wolken, maar met beide benen op de grond, zo moeten we leven en geloven.
Amen
Ootmarsum, 6 augustus 2023,
Pastor Jan Kerkhof Jonkman