Lieve mensen,
Pasen is zo moeilijk voor ons te begrijpen, we weten er niet goed raad mee, dood en toch leven, en toch is het kern van ons geloof. Dat was natuurlijk ook voor de leerlingen het geval. Zij waren ook ermee aan het worstelen, naarstig op zoek naar de Verrezen Heer. De verhalen na Pasen laten ons dat zien, zij vertellen dat de leerlingen langzamerhand , al gaandeweg, zoekend tot geloof komen van de verrezen Jezus. Zo kennen we het verhaal dat Jezus verschijnt terwijl de deuren gesloten waren, eigenlijk betekent dat de deuren van hun hart nog gesloten waren. Het evangelie wil daarmee zeggen dat ons hart misschien ook nog gesloten is. Ja, de leerlingen hebben tijd nodig, ze weten nog niet wat hen is overkomen.
Ook is het verhaal bekend dat Hij door muren heen brak, dat wil zeggen dat door een muur van onbegrip heen moest breken en vragen wij ons ook af of wij in onze tijd ook een muur van onbegrip opwerpen. Pas later, zo staat er gaan hun ogen open, en leer je zien met de ogen van het geloof. Zo komen ze pas gaande weg tot geloof. Zo ook met de leerlingen op weg naar Emmaus, ook daar loopt Hij een tijdje met hun op. Hij loopt hun tempo, Hij deelt hun zorgen en hun pijn en zo wordt Hij mede tochtgenoot. Hun ogen worden pas geopend wanneer Hij met hen het Brood breekt. Brood breking is een symbool, een herkenningsteken van Jezus. Het wordt het symbool dat Jezus zijn leven deelt met de mensen, zodat zij van hun verlamming kunnen opstaan. Zoals ook wij verlamd kunnen zijn na het overlijden van een dierbare en weer moeten leren op te staan. Terwijl de leerlingen dit met vallen en opstaan proberen te verstaan, staat Jezus in hun midden en zegt: “Vrede zij u”. Hij wenst hen vrede, vrede met elkaar, vrede met zichzelf, en vrede met God. Vrede als ervaring van hier mag je jezelf zijn, jullie mogen bij Mij je thuis vinden.
Hoe zit het met ons, ons geloof in de verrijzenis? Ja, hoor ik mensen dikwijls zeggen: Hoe kan dat nou, al die mensen die hier allemaal hebben geleefd, hoe kunnen die ooit verrijzen, hoe kunnen die ooit allemaal weer bij elkaar komen. Ik geloof het wel, ik haak hierbij af, na de dood is het afgelopen! En toch hoor ik dikwijls andere verhalen, over een vogel die zo mooi zingt bij een begrafenis op het kerkhof, of een vlinder die vladdert rond de kist van een overledene. En het verhaal van een jonge weduwe, die buiten zat en ineens een hele warme wind voelde om haar heen, die haar helemaal gerust stelde. Zij geloofde werkelijk dat dat haar overleden echtgenoot was, die haar wilde vertellen dat hij oké was. Of iemand die in een droom zijn overleden vrouw weer terug zag en dat heel verrassend vond. Zit daar niet iets in van verrijzenis? Iets dat de apostelen ook moeten hebben gevoeld? Is er toch iets meer dan wij kunnen begrijpen?
In elk geval heeft de Verrijzenis iets te maken met opstaan in jouw hart, zoals de oude kerkvader Augustinus ook ooit zei: “Als Christus niet verrezen is jouw hart, dan heeft verrijzenis geen betekenis. Maar daarvoor heb je wel geloof nodig om dat te ontdekken.
Geloven in de verrijzenis is leren geloven dat Jezus opstaat in ons hart. Maar dat kost tijd, dat leer je gaandeweg in jouw leven met jouw ervaringen. Ja, sommige dingen zijn moeilijk te geloven, ze gaan jouw verstand te boven. Zoals b.v. ook het geheim van de liefde. Hoe kan je je voorstellen dat je vijftig of zestig jaar van iemand houdt? Die kun je dan ook niet zomaar vergeten wanneer je in die vijftig jaar alles met diegene hebt gedeeld. Soms gaat het verstand je te boven en moet je de weg volgen van jouw hart.
Dan kom je soms twijfel tegen, dan moet je de sprong wagen en weer doorgaan.
Velen van ons zitten achter dikke muren of gesloten deuren en kunnen of willen niet meer geloven.
Maar ben je een minder goed christen wanneer je niet gelooft in de Verrijzenis? Nee, je bent het pas als je weigert in zijn geestkracht om mensen te helpen opstaan uit hun verkrampt zijn. En als je toch moeite hebt met zijn leven na de dood, geloof dan in zijn leven voor de dood en doe zoals Hij: help mensen verrijzen.
Laten we vooral geduld hebben met elkaar en elkaar de tijd en de ruimte geven om het mysterie van het leven, het mysterie van de verrijzenis, op het spoor te komen.
Door samen onderweg te zijn en met elkaar elkaars pijn en verdriet te delen. Dan zullen ook onze ogen geopend worden en gaan onze harten branden.
Amen
Noord Deurningen/Ootmarsum, 13/14 april 2024, Pastor Jan kerkhof Jonkman