We hebben het allemaal gezien, de overvolle terrassen op paaszaterdag, hier in Denekamp maar ook in Ootmarsum. Vele jongeren en ouderen die met de wagens op pad gingen om paashout te halen, om zo Pasen te vieren. Maar wat zagen we ervan terug in de kerk? Een handjevol van al die mensen, die de paaswake of het Paaslof met ons vierden, de meesten, kwamen terecht in de café ’s of op overvolle terrassen. Het paasfeest is meer een drinkfeest geworden, en de religieuze ondergrond is helemaal verdwenen naar de achtergrond. Het is een handvol mensen dat Pasen nog viert in de kerk, een handvol mensen dat het geloof in de Verrezene nog trouw is gebleven.
Terwijl dit vroeger anders was, de kerken met Pasen het aantal gelovigen nauwelijks aan konden, blijven nu de banken vaak leeg, behalve een kleine trouw groep gelovigen. Het lijkt wel een beetje op de eerste christen gemeenten, waarbij de volgelingen van Jezus een schuilplaats moesten zoeken om hun geloof in hem te vieren. Ja, tegenwoordig wordt je bijna voor gek verklaard wanneer je nog naar de kerk gaat. Zo hoorde ik dezer dagen een vrouw vertellen dat zij nog de enige in haar straat was die naar de kerk ging, en als het ware met de vinger werd nagewezen, zo voelde het althans voor haar. Ja, het geloof en de kerk is als het ware in een crisis beland, en is niet meer prominent aanwezig in het leven van de moderne mens. Maar gelukkig zijn er nog gelovigen die zich niet uit het veld laten slaan, gelovigen die volhouden, ook al hebben ze de Verrezen Heer zelf niet in levende lijve gezien.
Zo ook de apostel Thomas, een trouwe leerling van Jezus, die maar niet kon geloven dat zijn collega-leerlingen de Heer in levende lijve hadden gezien. Maar acht dagen later, wanneer ze weer bijeen zijn, mag hij zijn handen in de wonden leggen van Jezus en riep hij uit: Mijn Heer en mijn God. Wij hopen net als Thomas, dat wij ook de Levende mogen gaan zien in onze kerk. In het Woord dat er wordt gesproken, in de sacramenten die er worden gevierd.
Maar de Kerk is veranderd in de loop der tijd, zij is verwonden geraakt door de geschiedenis, zij is heel anders dan in onze jeugd. De verwachtingen die wij ervan hadden in tijdens het Tweede Vaticaanse Concilie, hebben zich niet doorgezet, integendeel in plaats van opnieuw tot bloei te komen, is zij in verval geraakt en heeft zij haar aantrekkingskracht in de loop der tijd verloren. Misschien moeten wij, net als Thomas, onze handen in de wonden leggen, die zij heeft opgelopen in de geschiedenis, om weer opnieuw tot geloof te komen.
Mogen ook wij net als Thomas, die ook Didymisch wordt genoemd, tweelingbroer, ons geloof niet opgeven, maar op zoek blijven gaan naar Hem, die zich ook in ons leven kan openbaren. Mogen wij blijven zoeken en kritische vragen stellen, ook met ongelovigen, opdat wij echt tot geloof kunnen komen. Want samen kunnen wij de wonden van deze wereld weer lenigen en helen.
Amen.
Gerardus Majella, 7 april 2024,
Pastor Jan Kerkhof Jonkman