Al jaren wordt er gesproken over het verbreden van de N36, de weg van Wierden naar
Almelo. Vanwege de verkeersdrukte zou het nodig zijn om de weg vierbaans te maken, zodat
het verkeer nog sneller kan doorrijden om hun doel te bereiken. Natuurlijk moet er een
oplossing komen voor het dorp Mariënheem, waarbij dagelijks de bewoners de weg moeten
oversteken, die hen van hun woongebied afsnijdt. De ene belofte na de andere is gedaan,
maar als puntje je bij paaltje komt wordt die toch weer afgewezen. Wekelijks rijden we over
deze weg naar onze dochter in Raalte om op de kleinkinderen te passen, maar elke keer
ondervinden wij nog weinig belemmeringen. Nederland heeft een groot netwerk aan wegen
en snelwegen, dat heeft enorm veel natuur gekost, bomen moeten worden gekapt, tunnels
gegraven en bruggen worden gebouwd. En dat allemaal om mensen zo snel mogelijk op hun
bestemming te krijgen.
In het Evangelie lazen we ook over wegen die vlak , effen en recht moesten komen opdat de
Heer zou komen. Maar dat is wat anders dan verbinding van snelwegen. Johannes spreekt in
niet over wegen om goederen en mensen te verplaatsen. Nee hij spreekt dat we ruim baan
moeten maken voor het komen van God. Maar in onze tijd moet het verkeer allemaal
sneller, zo lijkt het hele beeld van ons huidig bestaan. We zien dit terug in de communicatie.
De snelheid van het internet moet allemaal veel sneller, zodat er eigenlijk nog maar weinig
tijd overblijft voor de mens. Door al die rechte wegen snellen we elkaar voorbij, in alle
drukte vergeten we het onderlinge contact.
Johannes lijkt vandaag een halt toe te roepen aan al dat snelverkeer. Hij wil ons juist
uitnodigen om gas terug te nemen, terug te keren naar het begin van onze wereld, Toen God
de wereld schiep door zijn Woord. God sprak toen: Er moet licht zijn, en er was licht. In dat
licht kunnen wij elkaar zien, zoals we kijken naar een pasgeboren kind : vol verwondering.
Dan kijken we als het ware in een spiegel: we zien onszelf zoals we graag zouden willen zijn.
Wij willen juist mensen zijn die van elkaar houden, die elkaar ook vertrouwen schenken. Zo
willen wij mensen zijn die staande in dat licht van het begin, elkaar vergeven en een nieuwe
toekomst aanreiken.
Johannes geeft ons een voorbeeld, hij slaat af van de snelweg, hij gaat de woestijn in, en
daar zijn geen wegen. Hij ontdoet zich van alle ballast die mensen meedragen in het leven
van alle dag. Van afspraken, verantwoordelijkheden die zwaar op je schouders kunnen
drukken, van verwachtingen die anderen naar je hebben. Hij ontdoet zich daarvan, want als
mens heb je dat allemaal niet nodig wanneer je leeft naar Gods hart. En hij toept ons toe om
ook ons te bekeren, ja, om ons leven letterlijk om te keren. Jouw leven te richten naar het
begin, zoals het ook ooit bedoeld was. Maak het leven weer leefbaar, heb aandacht voor
jouw medemens, met name de kwetsbaren, zet je in voor liefde ne vrede, want als we met
deze snelheid doorgaan, lopen we onszelf voorbij en gaat het leven en onze mooie aarde
kapot. Een leven waarbij je niet verdwaalt in een woestijn van jachtigheid, van een leven van
eigen belang en egoïsme, een wereld van eigen belang en oorlog. Maar zet je in voor liefde
en vrede, voor een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Een leven waarbij we niet kijken
naar de snelheid waarmee we van A naar B komen, maar een leven van vertrouwvolle
communicatie met elkaar.
Een leven waarbij we afstand nemen van geitenpaadjes, van slinkse wegen, weg van
politieke spelletjes, weg van sluipwegen. Nee maak je levenspad recht en leef rechtuit!,
Amen
De Lutte, 10 december 2023, Jan Kerkhof Jonkman