Lieve mensen,
Wij leven in onzekere tijden. De oorlog in Oekraïne heeft ons land en de wereld op z’n kop gezet. De vrede, die we kenden in Europa sinds de tweede Wereldoorlog is wreed verstoord. Er kwam een ongekende energiecrisis en daarmee ook een stijging van de voedselprijzen. En als of het nog niet genoeg is hebben we ook nog een klimaatcrisis, een stikstofcrisis, een woningcrisis en een crisis in de Asielopvang. Dit alles maakt het gewone leven van de Nederlander er niet eenvoudiger op. Mensen komen in opstand, bevolkingsgroepen worden tegen elkaar opgezet, boeren uiten hun grote zorgen over de toekomst van hun bedrijf, gewone burgers en middenstanders kunnen hun energietarief niet meer betalen. En wellicht hebt u nog andere scores aan uw hoofd en bent u daar vandaag hier mee naar toegekomen om te hopen op een ander verhaal, op een nieuw perspectief op deze Gerardusprocessie.
Zitten wij net als de leerlingen muurvast in ons systeem, voelen wij ons net als zij achter gesloten deuren? Ja, zij zoeken troost bij elkaar omdat hun droom, hun ideale samenleving waarvoor zij hun oude beroep van visser hadden opgegeven, in duigen hebben zien vallen, Want hun redder, hun na n leven hadden gegeven, hun idool, hun die een nieuwe wereldorde predikte, is op een wrede wijze vermoord. Ze zien het niet meer zitten, ze rouwen, ze zoeken troost bij elkaar. Daar in die kring mannen en vrouwen, houden ze Jezus levend door over Hem te praten., over datgene wat Hij allemaal heeft gezegd en gedaan. Nog steeds kunnen ze geen vrede vinden met zijn dood. En laten we wel wezen: je bent pas dood als er niet meer over je wordt gesproken. Ze beseffen maar al te zeer dat zij het nu zelf moeten gaan doen.
En dan breekt Jezus door de muren heen en verschijnt Hij aan zijn leerlingen, ging in hun midden staan en zei: “Vrede zij u.” Hij toonde hen zijn handen en zijn zijde en zegt hun dat ze zijn taak moeten overnemen. Zoals de vader mij gezonden heeft, zo zend ik u! Met de wonden uit het verleden, de teleurstelling die ze hebben opgelopen, worden ze uitgezonden om het Vredeswerk van Jezus voort te zetten.
Zo worden ook wij uitgezonden om het vredeswerk, het zendingswerk van Jezus voort te zetten in onze tijd, een tijd waarin de spanning hoog oploopt tussen mensen, een tijd waarin wij met de wonden die wij in het verleden hebben opgelopen, opnieuw de weg naar boven terug moeten vinden, zoals onze Gerardus Majella, dat ook in zijn tijd, bijna 300 jaar geleden deed. Hij werkte als lekenbroeder Redemptorist, onder de armen en ontzegde zich alles wat naar luxe zweemde. Gerardus werd tijdens zijn leven al gezien als een voorbeeld van nederigheid, gehoorzaamheid en godsdienstigheid. Op een tafereel deelt hij brood uit aan de kinderen en wordt hij aangeroepen als patroonheilige van hopeloze zaken en van de kleermakers. Hij was de engel van de moeders, die hem om bijzondere bijstand vroegen bij hun zwangerschappen. Een bijzondere heilige die wij vandaag vereren.
Maar zit er ook niet iets van de Heilige Gerardus Majella in ons? Kunnen ook wij zelf niet anderen troosten, nabij zijn, helpen aan voedsel en drinken, het verhaal aanhoren dat een ander ons wil vertellen? In plaats van weg te kruipen zoals de leerlingen van Jezus aanvankelijk deden?
Kunnen ook wij geen bodes van vrede zijn in onze dagen van spanning en tegenstelling? Spanning ook in geloof en kerk, zoals velen dat in de huidige tijd ervaren. Kan er ook bij ons, wanneer wij vredebodes zijn, Jezus niet opstaan in ons hart, om zo te getuigen van zijn geest?
Lieve pelgrims,
Laten wij niet afhaken van ons geloof van de kerk, maar vrijmoedig blijven spreken over Jezus en in dialoog blijven met elkaar. Moge deze Gerardusprocessie dan ook een stil protest zijn in een wereld vol onrust, oorlog en tegenstellingen.
Vrede zij u allen! Amen.
Overdinkel, 16 oktober 2022, Pastor jan Kerkhof Jonkman